“Krank Berlin” op Apple TV laat zien hoe dramatisch de situatie is op een spoedeisende hulp.

Duitse medische series zijn niet voor iedereen weggelegd. “Sick Berlin”, een achtdelige serie die op de internationale markt wordt gebracht onder de meer tongvriendelijke titel “Berlin ER”, houdt zoveel mogelijk afstand. De optica is donker, de handcamera speelt met de scherptediepte en de beats in de soundtrack zijn oorverdovend. En alle gezichten zijn oververmoeid en overweldigd. Iedereen heeft meer collega's en geld nodig. Iedereen klaagt over kapotte apparatuur en als er nieuwe klanten binnenkomen, weet je nooit of ze met hun hele familie zijn. Bovendien moet de politie de ingang afsluiten. De spoedeisende hulp van de “Krank”, zoals de kliniek informeel wordt genoemd, is het toonbeeld van de Duitse gezondheidszorgellende en een weerspiegeling van de uitgeputte samenleving.

De eerste patiënt die we in de serie tegenkomen is natuurlijk niet zomaar een patiënt: een feestganger die zich na middernacht door de straten van Berlijn sleept. Hij is compleet dronken, botst tegen een taxi, wordt in dezelfde taxi naar de kliniek gebracht en krijgt van een vriendelijke vriend (Benjamin Radjaipour) kalmerende infusen toegediend totdat zijn dienst begint. Mag ik u voorstellen: Dokter Ben Weber (Slavko Popadic). Hij is een van de artsen bij “Krank”, heeft Berlijnse nachten nodig om de boel in balans te brengen en heeft een enorm pillenprobleem; je kunt het bijna begrijpen gezien de werkomstandigheden. Een gebroken held en geen halfgod in het wit.

Het hoofd van de spoedeisende hulp, Suzanna Parker (Haley Louise Jones), heeft geen idee van de rampzalige toestand van Weber of haar afdeling. Parker is nieuw in Berlijn, de vierde baas in korte tijd en misschien iets te jong om niet als vijfde te vertrekken. Maar Steffen Beck (Peter Lohmeyer), een kliniekdirecteur met een zwakke ruggengraat, zegt terloops iets over leeftijd. Hij vermoedt dat hij deze keer de juiste persoon heeft aangenomen en gaat ervan uit dat het team ook warm zal lopen voor de nieuwe aanwinst. De institutionele kennis van haar collega's bereikt Parker, en omgekeerd zal zij ook ideeën aandragen. Als de schok voorbij is.

De cast past als een handschoen – op alle vlakken. Safak Sengül zet een briljante prestatie neer als de vastberaden arts Emina Ertan, die zich voor haar werk moest afsluiten van haar Turkse familie en vervelende mensen met een brandblusser kan uitschakelen. Aram Tafreshian speelt Dominik Kohn, die zijn gebrek aan competentie verbergt met een overdreven vriendelijke houding. Bernhard Schütz (“Vooroordelen?”, “Beroepservaring!”) schittert als paramedicus Olaf. De nuchtere oude man moet een idealistische jongeman (Samirah Breuer) introduceren in het echte leven en is daarmee een potentiële publiekslieveling – ook al is dat niet het juiste woord voor deze serie. “Krank Berlin” is daarvoor stilistisch te ambitieus.

Het is veelzeggend dat bij de beschrijving van deze stijl niet de medische serie in gedachten komt, maar het werkdrama “The Bear”. In de eerste paar afleveringen drijven de camera en de montage het tempo op met een enorm tempo dat de kijker helemaal niet kan verwerken, en net zoals "The Bear" ons vastlegt in de drukte van een wankele sandwichkeuken, legt "Krank Berlin" (camera: Tim Kuhn en Jieun Yi) ons vast in de drukte van een spoedeisende hulp met artsen en verpleegsters. Het is een totale zintuiglijke overbelasting, tot en met de soundtrack toe. Die in een staat van dronkenschap raakt wanneer er hersenmist optreedt.

Twee pijnkreten later is de spanning weer terug. De ambulance brengt nieuwe patiënten; op sommige dagen zijn het er zoveel dat de mensen die op de brancard in de gang wachten, verlangen naar een flesje cola om hun blaas te ontlasten. En zelfs buiten in het donker hopen zieke mensen die geen verzekering hebben op helpende hand.

Er is nauwelijks tijd om adem te halen. De emotionele achtbaanrit die ziekenhuisverhalen populair maakte, geperfectioneerd door de Amerikaanse serie “Emergency Room” (1994 tot 2009), bereikt in “Krank Berlin” een intensiteit die verrassend is voor Duitse normen.

De serie werd geproduceerd door Apple en ZDFneo, nadat deze oorspronkelijk voor Sky was ontwikkeld en in opschudding raakte door de terugtrekking uit Duitse eigen producties. Het script werd geschreven door een team bestaande uit Viktor Jakovleski en Samuel Jefferson. Jakovleski had het idee, Jefferson werkte een aantal jaren als spoedeisendehulparts in Groot-Brittannië voordat hij van carrière veranderde en scenarioschrijven leerde.

Is dat de reden dat “Krank Berlin” zo sterk is? Zeker. Zonder deze regisseurs (Alex Schaad en Fabian Möhrke) en ontwerpers had hetzelfde script stressfracturen kunnen oplopen. Dankzij hen zitten we gevangen tussen de overweldigde levensredders en hebben we het gevoel dat het systeem niet langer van een ineenstorting kan worden gered. Er is maar één plek waar het nog erger is, zo fluistert de serie, en dat zijn Duitse verzorgingshuizen.